Hartseer

2 Weken geleden kreeg Sander, na het overlijden van Sam, dit bijzonder mooie appje uit Zuid-Afrika.

Liewe Sander, dit is so hartseer!

Ek is so jammer vir julle verlies as familie.

Dat woord... hartseer... verwoord precies wat wij nu voelen: ons hart doet zo'n zeer...

in en in zeer.. pijn... gruwelijk veel pijn...

Ek bid besonders vir jou broer en Sy vrou, om 'n tweede kind te verloor is ondenkbaar!

Het is inderdaad ondenkbaar, niet voor te stellen, maar wat ons nu wel overkomt na Matthias.  We missen Sam nu al zoveel, maar het wordt elke dag nog meer. We missen Sam in alles, in de meest gekste dingen. Ons leven was ook Sam. 

Tegelijkertijd is het allemaal nog zo onwerkelijk. Zien we Sam nou echt nooit meer? Ligt ie nooit meer te spelen in de bedbox of lekker te keuvelen in zijn bed?

Dinsdag zijn we  'even' naar de kust gereden... tja.. dat kan dan nu zomaar. Wat voorheen een hele klus was en waar we niet eens voor 1 dag aan begonnen, dat kan dan nu. Maar dan kijk je in de achteruitkijkspiegel... de achterbank is leeg... Dan loop je op het strand in de zon, maar die voelt nu niet zo heerlijk warm aan als voorheen...

Ons Weet dat waar hy nou is, kan hy praat, regop sit, lag en hardloop, volkome gesond!

Hier proberen we ons aan vast te houden, dit troost ons wel. We weten dat het voor Sam nu veel beter is, dat hij het goed heeft  bij zijn grote kleine broer, maar we hadden het voor hem hier zoveel beter gegund... We hadden hem zelf nog zo graag een tijd langer bij ons willen houden.

Dink aan julle in hierdie tyd van afskeid neem!

Vrijdag 24 maart hebben we voorgoed afscheid genomen van Sam. Ik heb Sam nog uitgebreid geknuffeld op schoot en daarna hebben we Sam hebben 's ochtends samen in een prachtige kist gelegd. Deze had zijn ome Sander en zijn vriend Gerben voor Sam gemaakt: een stoere steigerhouten kist echt helemaal passend bij Sam.

Daarna kwam de familie en een aantal vrienden om samen de kist dicht te maken. Wat een verschrikkelijk moeilijk moment.

Harmen en ik zijn met Sam achter in onze eigen rolstoelbus naar de kerk gereden. Hier is de kist op een prachtige bloemenkar gelegd. Wat mooi! Zo prachtig mooi!

Daarna volgde het condoleren, overweldigend hoeveel mensen er waren, die toch afscheid van Sam wilden nemen en ons een hart onder de riem wilden steken.

Aansluitend was er een prachtige dienst voor Sam. We zijn samen met Sam de kerk in gegaan, terwijl Anne (andere broer van Harmen) het snoezellied van Sam speelde op de piano. We hebben mooie liederen gezongen.  Maaike en Meis hebben prachtig gezongen. Sanne en Maik hebben de kaarsen aangestoken. We hebben zelf nog wat verteld over onze knappe dappere stoere en lieve vent. Maar ook Saskia, namens de hele groep lotgenoten waarmee we al vele keren weekendjes weg zijn gegaan. Ze waren er bijna allemaal. Wat was dat fijn!

We hebben een filmpje laten zien van Sam. Deze kan nog teruggekeken worden via https://www.youtube.com/watch?v=iPxOg4rwLPM&feature=youtu.be

Ds. Noort was er ook. Wat bijzonder! Hij heeft Matthias gedoopt en begraven. En hij heeft Sam gedoopt op 6 februari 2011 in het UMCG. Wat fijn dat hij er nu ook weer was.

Ds. Postma vertelde prachtig en haalde zo mooi deze foto van Sam aan het water erbij. Op de voorgrond zie je, in heldere lijnen, Sam in de rolstoel, waar Sam en wij mee moesten dealen. Het vrije leven is op de achtergrond, daar is het vager. Voor Sam is dit nu totaal andersom. Wat nu op de foto vaag is, is nu de werkelijkheid waar Sam in mag leven. En de rolstoel staat nog hier. Sam is nu niet meer op de voorgrond met de rolstoel, maar in het vrije leven op de achtergrond. Ooit zal dit vage naar de voorgrond komen en zullen we hem en zijn broer zien! Nooit meer tranen, nooit meer pijn!

Bij het uitgaan van de kerk speelde Anne weer op de piano, maar nu het lied de Speeltuin van Marco Borsato... het liedje van Matt:

Voor jou zal het nu vrede zijn

de zon zal je strelen

de wereld zal nu een speeltuin zijn

en kun je heerlijk spelen

Na de dienst zijn we lopend met Sam naar de begraafplaats gegaan, onderweg nog heel even stil gestaan bij ons huis waar Sam is opgegroeid. Sam is begraven bij zijn grote kleine broer Matthias...

Voor ons huis...

Vanaf de begraafplaats zijn we weer teruggelopen naar de kerk waar we nog hebben nagepraat met alle mensen die er nog waren. Dat was fijn. We wisten dat het moment van thuiskomen heel naar zou zijn, dus dat stelden we graag nog even uit. Uiteindelijk was dat moment er dan wel en kwamen we thuis in een heel naar stil huis... Gelukkig was het toen al bijna avond, dus de dag duurde niet meer heel lang en zijn we 's avonds heel erg op tijd ons bed ingedoken.

Nu zijn we ruim een week verder .. en zoals ik al zei: het is stil...
Sam was ons leven, hij was ons alles.. alles draaide om Sam. 24 uur per dag: Voeding, badderen, verschonen, katheteriseren, Sam in de box leggen, in de stoel, in bed, op schoot nemen, laten boeren, alles meerdere keren per dag, continue gespitste oren... dag en nacht... en deden wij dat niet, dan hadden we nog vele uren thuiszorg in huis. Dit alles valt nu allemaal weg en dat ritme missen we... maar bovenal missen we onze lachende en ontzettend gezellige Sam! Die gelukzalige tevreden zuchten in de box, dat ie het zo fijn vond om met z'n speeltjes te spelen, samen televisie kijken, samen 'eten' aan tafel... Ik kan nog wel heel lang doorgaan...

Van de week zijn we er al wel een paar keer er op uit geweest, maar ik merk dat ik toch het liefste gewoon lekker thuis ben.. bij de spulletjes van Sam, dichtbij de begraafplaats..

Dank je wel
Afgelopen weken hebben we ongelofelijk veel reacties gehad op het overlijden van Sam. We hebben zo ontzettend veel kaarten en bloemen ontvangen! En op ons berichtje op facebook.... het leek wel of facebook ontplofte! En de Stadskoerier heeft nog een mooi stukje over Sam geplaatst. Dat doet allemaal wel heel goed! We kunnen onmogelijk iedereen persoonlijk bedanken, dus daarom via deze weg: Dank je wel!