dinsdag 21 maart 2017

Het is stil...

Zaterdagavond is onze prachtige zoon Sam op 6 jarige leeftijd overleden in onze armen.

We wisten dat dit eens zou gebeuren, maar wat komt dit weer keihard binnen. Het is eigenlijk niet te verwoorden. Ons lieve, vrolijke, dappere mannetje met zijn mooie pretoogjes...

We misten hem al de laatste weken... hij was niet meer de Sam die we altijd kenden. Hij had het zo zwaar, zijn energiestofwisselingsziekte ging hard achteruit, de epilepsie nam daardoor de overhand.

Een paar weken geleden leek hij nog een beetje op te krabbelen, maar de afgelopen week ging hij heel hard achteruit. Hij was moe, zo vreselijk moe... Gisteravond was het dan toch ineens zover...

Hij heeft nu zijn welverdiende rust...
Maar wat is hij stil...
Het is zo stil in huis...

Lieve, lieve Sam,

Wat zijn wij ontzettend trots op jou
Wat heb je ons zo vaak versteld doen staan!
Altijd vrolijk, ondanks je beperkingen. Van iets kleins werd jij al blij en daardoor maakte je ons ook zo blij. We konden zo van je genieten!
We hadden nog grote plannen met jou!
We zouden nog naar Frankrijk gaan met de rolstoelbus samen met opa en oma
Zo graag zouden we nog een keer willen fietsen
Nog een keer wandelen
Nog een keer snoezelen
Nog een keer zwemmen
Nog een keer naar de Kindervallei met al je vriendjes en vriendinnetjes...
Nog een keer....

Maar nu Sam... het is tijd om naar je grote kleine broer te gaan..
Zoek je hem gauw op daar? Je herkent hem vast wel, want jullie lijken zo op elkaar.
Gaan jullie lekker samen spelen, lopen, springen, dansen,...?
En geef je Matthias een dikke knuffel van ons?


We houden van je.

Dikke kus van papa & mama


Sam is thuis. Hij ligt in zijn bedbox waar hij altijd zo graag in mocht spelen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten