Weekendje weg

Vorige week waren we het weekend weg met de vrienden. 

10 jaar geleden ook. Toen lag Matthias maandenlang in het ziekenhuis in Groningen en konden we niet mee. Maar omdat er een grote kampeerboerderij in Zuidwolde was gereserveerd, zijn Harmen en ik een dagje vanuit Groningen gekomen... Tja... soms doe je de gekste dingen als je al maandenlang in het ziekenhuis bivakkeert.

Precies 2 jaar geleden zijn we opnieuw naar die kampeerboerderij in Zuidwolde gegaan... die keer ging het net weer goed met Sam na een aantal vreselijke maanden met het uitproberen van het Ketogeen dieet. Maanden van veel huilen, niet slapen, krampen, huilen, huilen, huilen en darmspoelen en door dit laatste een angst opgelopen om zelf te gaan poepen en het plassen deed Sam ook helemaal niet meer. Verschrikkelijke tijd. Eind januari besloten om te stoppen met het dieet op 1 bestandsdeel na en toen brak er gelukkig een betere tijd aan.  En in maart konden we met z'n drieën mee met het weekend met de vrienden. Dat was fantastisch!

1 van de hooglaagbedden van de slaapkamer met heel wat mankracht door de nauwe gangetjes naar de woonkamer getild. Deze diende als bedbox. Er was een trampoline, wat Sam helemaal geweldig vond. Vooral als de andere kinderen erbij op sprongen. Het was zo'n succes 2 jaar geleden, dat al snel werd besloten om in 2018 weer te gaan.

 

En dat was dus afgelopen weekend, in Haarle dit keer..   zonder Sam.. Het voelde erg dubbel om die kant op te rijden. Aan de ene kant hadden we best zin in een weekendje weg, maar aan de andere kant... Sam had erbij moeten zijn. Ook hier waren aangepaste bedden, een vogelnestschommel... voor Sam was het helemaal leuk geweest... Gelukkig is het vooral een fijn weekend geworden. We hebben echt genoten van de gezelligheid, de spelletjes, de gekkigheid, de kinderen, etc.

We hadden een Kletspot meegenomen. Dat is een pot met allemaal vragen, waardoor je veel gesprekstof hebt en kom je op onderwerpen waar niet zo gauw over gesproken wordt. Hilarische vragen, maar ook serieuze vragen. Voor mezelf vond ik dat laatste erg fijn, want ik merk je na bijna een jaar toch bijna niet meer echt over Sam en Matt en het gevoel erbij praat. Met die kaartjes worden de vragen je aangereikt .

Op 1 van de kaartjes stond: Wat is het moeilijkste wat je ooit hebt gedaan?

Benno vertelde dat het moeilijkste wat hij ooit had gedaan, was dat hij Sam heeft laten zakken in het graf. Pfff... dat is moeilijk, maar ook fijn om te horen dat hij dat deelt.

Voor mij was dat ook een erg moeilijk moment, net als bij Matthias... Verschrikkelijk om die prachtige kinderen in de nare koude grond te laten zakken. Soms sta ik bij het graf en dan denk ik: zal ik eens gaan graven? Zo diep is het niet... Idioot hè...?

Maar 2 andere momenten die ik moeilijk vond, staan me ook zo nog bij, dat voel ik nog zo elke keer weer...

Matthias...
Het zal begin maart 2009 geweest zijn, een paar weken voor zijn overlijden. Het ging al maanden zo slecht met hem. Hij huilde zoveel en bleef maar trappen met zijn benen. De planning was dat ie snel naar SEIN zou gaan voor opname. Maar we zagen het thuis niet meer zitten, we zaten er compleet doorheen en we hebben Matthias naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd hij opgenomen. We hoorden dat hij de volgende dag in SEIN terecht kon. Matthias heeft in zijn korte leven echt heel veel in het ziekenhuis gelegen en in Zwolle was altijd één van ons bij Matt. Harmen en ik wisselden elkaar elke nacht af. Maar die dag konden we het beiden niet meer opbrengen . Ik had het gevoel dat als ik bij Matt zou blijven die nacht in het ziekenhuis, dat er iets zou knappen bij mij. Echt... hoe radeloos kun je je voelen! Harmen en ik zaten er allebei zó doorheen. En dan hoor je de volgende dag dat Matt de hele nacht wakker is geweest en heeft liggen trappen met de benen, dat hij onrustig was geweest en dat ze geen tijd hadden om continue bij hem te blijven... Ik heb me zo vreselijk er over gevoeld en kan er nu nog zo om janken...

Matthias in juni 2008

En dan Sam...

Vandaag, precies 1 jaar geleden, zat Harmen met Sam op schoot. Sam had aanval na aanval. Ik zat tegenover Harmen en Sam op de tafel met de telefoon in de hand..  Wat doen we? WAT DOEN WE? Uiteindelijk heb ik de kinderarts gebeld dat het echt niet meer wilde met Sam. Dat ie continue zulke vreselijke aanvallen heeft en dat we 'zover' waren.  'Dan ben ik er over een half uur', zei ze. En toen begon dus de palliatieve sedatie bij Sam en is hij nooit meer wakker geworden...

Ik weet het, de kinderartsen hebben ons duidelijk verteld dat zij de beslissing hebben genomen dat er over kan worden gegaan op palliatieve sedatie, maar IK heb moeten bellen voor het moment dat dat moest gaan gebeuren. Ik weet dat het het beste was wat we voor Sam hebben kunnen doen, maar het blijft zo'n aller verschrikkelijkst moeilijk dat moment...

Sam in juni 2016

En dan is het dus nu een jaar geleden dat ons manneke is overleden. En over een paar weken (1 april) is het 9 jaar geleden dat Matt is overleden. Maart is voor ons echt een moeilijke maand. Eigenlijk de eerste maanden van het jaar. Ze hebben allebei echt geleden vanaf de kerst zo'n beetje.

Deze tijd begint de zon wat te schijnen,  dan krijgen de meeste mensen echt dat voorjaarsgevoel. Bij mij overheerst toch altijd bij die eerste zonnestralen het gemis van Matt en nu ook van Sam. De tijd dat ze het niet fijn hadden en dat we afscheid van ze moesten nemen.

Ik vind het helemaal niet fijn dat het al weer een jaar geleden is dat Sam nog bij ons was. Ik wil 'm nog zo graag dichtbij me houden.  Als ik filmpjes op de computer kijk, kan ik Sam wel bijna uit het beeldscherm trekken.

Ik merk dat ik het moeilijk vind dat iedereen al weer zo wordt opgeslokt door de drukte. Voor mij staat het allemaal nog zo dichtbij, eigenlijk wordt het gemis van Sam  en Matt alleen maar erger. Ook mis ik verschrikkelijk wat het allemaal had kunnen zijn: een gezin met 2 jongens (en misschien wel meer) en alles wat daarbij hoort.

Doel

Harmen en ik weten het nu eigenlijk niet zo goed wat we willen in de toekomst. We hebben wel dit jaar als doel gesteld om voor Matt en Sam de bergen te gaan beklimmen!

Harmen gaat het Sammetje fietsen: De Gavia, de Mortirolo en de Stelvio op 1 dag beklimmen.  En ik ga de Gavia en de Stelvio op fietsen.  Al wandelend heb ik ze al eens gehad en ik wilde voor mezelf echt een doel/uitdaging hebben en dat is de bergen opfietsen voor mij. Ik ga knallen voor mijn jongens! Ik weet zeker dat het loodzwaar zal worden, maar dat wil ik ook.

Maar we gaan niet alleen! We gaan met een heel team  van familie, vrienden en bekenden en  vele supporters. Dat is echt wel heel erg gaaf en dat doet ook heel goed.

 

Ook de acties zijn erg leuk die we al hebben gehad, maar ook die nog gaan komen!

De Hart4Sam&Matt actie van Benno en Jacolien was toch wel echt een topper! 342 harten verkocht met meer dan 4000 euro opbrengst! Echt geweldig is dat! Zoveel leuke reacties gehad. En was het leuk om met zoveel mensen daar aan te werken!

Momenteel kunnen de emballagebonnen nog bij de AH gedoneerd  worden aan Forza4Sam en vanaf vandaag ook bij de Boni. Op 9 juni willen we met een team meedoen aan de Halve Marathon / 4 EM van Zwolle. Je kunt je nog opgeven!

Er komt waarschijnlijk nog een sing-in in de kerk. De 2e week van juli wordt er een huis-aan-huis collecte gehouden.  En in oktober komt Matthijn Buwalda weer naar Genemuiden!
Meer over Forza kun je vinden op www.forza4energy4all.nl/deelnemers

Ik vertelde net dat ik het helemaal niet fijn vind dat het al weer een jaar geleden is dat Sam is overleden, dat het steeds verder geleden is. Maar ik moet me vasthouden aan wat een vriendin  ooit aan me vertelde. Zij heeft ook een zoontje verloren. Ze zei: elke dag verder geleden, is een dag dichterbij dat we ze ooit weer zien!