dinsdag 6 juni 2017



Gisteravond zijn we terug gekomen van ons jaarlijkse weekendje weg naar de Ronald McDonald Kindervallei met lotgenoten. We zijn met in totaal 8 gezinnen en in ieder gezin zijn er 1 of 2 kinderen met een energiestofwisselingsziekte. Op de 1 of andere manier schept dit een band die al sinds 2013 bestaat. 

Ronald McDonald Kindervallei

Elk jaar wordt er een foto gemaakt van de kinderen en elk jaar denkt iedereen... hoe ziet die er volgend jaar uit? Sam is de eerste van deze groep die is overleden. Vele mensen vroegen aan ons: ga je nu nog wel? Of durf je dat nog wel aan? Of wat knap dat je gaat...

Eigenlijk was niet gaan geen optie voor ons. Eigenlijk heb ik al jaren zelf gedacht, als er wel een kindje komt te overlijden, hoe mooi is dat je elkaar hier ook in kunt steunen? Daarbij is echt iedereen ook op de begrafenis van Sam geweest en dat deed ons zo goed! 

Tuurlijk was het moeilijk afgelopen weekend. De rit erheen was al heel emotioneel. Voor het eerst naar het zuiden zonder Sam. Vervolgens in de Kindervallei heb ik denk ik bij iedereen gejankt... en bij de schommel, de draaimolen, op het dak van de kindervallei, wandelend naar ons favoriete restaurantje, etc. Overal zag en miste ik Sam. Maar dan voel ik Sam wel weer dichtbij me en dat vind ik fijn. Hoe moeilijk dat dan ook weer is.
 

Anniko steekt een kaarsje aan voor Sam en Matt in het kerkje van St. Gerlach




denken in mogelijkheden :-) (en dit x 3)

 
10 km heerlijk gewandeld met Anniko

fijne plek!

Sterre en Willem
 
Onze vrienden waren zo ontzettend lief en zij misten Sam ook heel erg. We hebben zo het gevoel gehad dat ze ons verwarmden en omarmden. We voelen ons echt rijk met zulke lieve mensen om ons heen.

Zondagavond verrasten ze ons met een lief fotoboekje van Sam waar iedereen over Sam in kan schrijven. Deze moeten we elk jaar weer meenemen naar Limburg en kan die zo langzamerhand helemaal gevuld worden. Ook hebben we een kaarsje samen aangestoken voor Sam en Matt. Zelfs de groepsknuffel ontbrak niet! 
 

 



Maandagochtend hadden we een hele bijzondere afsluiter. We mochten de namen van Sam en Matt op de kritzelwand schrijven. Dit is een muur in de Kindervallei waar allerlei namen van mensen staan om bijzondere redenen. Sam en Matt mochten we vereeuwigen op deze muur, omdat Sam (en Matt) eigenlijk wel een beetje bij de Kindervallei hoorde. Hoe bijzonder is dat! Mike (mama van Noa) heeft dit voor ons gedaan terwijl we naar de muziek "Voor altijd je mama, voor altijd mijn kind' draaiden. Erg emotioneel, maar zo mooi! En zo fijn dat iedereen erbij was!

Mike bereid de namen alvast met potlood voor...











 


Deze vind ik moeilijk... maar Sam en Matt staan op geschreven op de muur erachter...

de mito-mama's    




de mito-papa's

Lieve Saskia & Rob,  Mike & Dion, Renate & Ferdinand,  Saskia & Gertjan, Tom & Paula, Sandra & Peter, Anke & Ramon en álle kinderen, dank jullie wel voor dit fijne weekend, voor jullie steun en toeverlaat, voor jullie gezelligheid en gekkigheid! Jullie willen niet weten hoe waardevol dit voor ons is!



1 opmerking: